1566, 20 lipca, Lublin, na sejmie walnym

Zygmunt August, z łaski Bożej król Polski, wielki książę litewski, pan i dziedzic ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki itd., oznajmiamy niniejszym pismem naszym wszystkim, których to dotyczy, że my, przychylając się życzliwie do wstawiennictwa pewnych doradców naszych na rzecz szlachetnego i sławetnego Macieja Kasprowicza, burmistrza lubelskiego, a równocześnie chcąc powiększyć dochód naszego starostwa lubelskiego, postanowiliśmy, że temuż Maciejowi Kasprowiczowi należy wyrazić zgodę i dozwolić, a także na mocy tego pisma zgadzamy się i dozwalamy, aby wznieść i zbudować młyn mączny [tj. zbożowy] o trzech kołach przy upuście stawu zwanego Wrotkowskim, na gruncie miejskim lubelskim, należącym do posiadłości naszego miasta Lublina, w ten sposób i pod tym warunkiem, że po upływie dziesięciu lat liczonych od wybudowania tego młyna, w którym to okresie będzie się cieszył wolnizną od wszelkich miar [tj. świadczeń w zbożu] pochodzących z tego młyna, na rzecz nas i naszego obecnego lubelskiego starosty winny przypadać dwie miary, zaś na rzecz młynarza Macieja Kasprowicza i jego spadkobierców młynarzy trzecia miara. Starosta zaś albo jego podstarości, czyli zastępca będzie zobowiązany solidnie wzmacniać upust tegoż stawu kłodami dębowymi i naprawiać na własny koszt w taki sposób, aby zawsze zapewniony był dostateczny dopływ wody do trzech kół. Z uwagi na tę trzecią miarę młynarz będzie zobowiązany dać i dołożyć ten trzeci grosz, my zaś, albo nasz starosta lubelski, dwa grosze na naprawę i odnowienie jego młyna zarówno nasz starosta, jak i wspomniany młynarz. Przez tegoż Macieja Kasprowicza wyżej wspomniany młyn i jego trzecia miara wraz ze wszystkimi razem i poszczególnymi jego dochodami, pożytkami, przychodami i całkowitymi zyskami w wymieniony uprzednio sposób na sumę, która wyniknie z oszacowania i wyliczenia tejże, dokonanego przez naszych komisarzy, których w tym celu powołamy, kiedy [młyn] zostanie wzniesiony, ma być w spokoju dzierżony, trzymany, użytkowany i posiadany. A ponadto, poruszeni prośbą tych doradców, [co do] wspomnianego Macieja Kasprowicza i zacnej Agnieszki [s], jego prawowitej małżonki, postanowiliśmy niniejszym, aby do końca swego życia byli [oni] zachowani i pozostawieni w spokojnym, wolnym i swobodnym użytkowaniu oraz spokojnym posiadaniu tegoż swojego młyna, tenże młyn zaś ze wszystkimi [razem] i poszczególnymi jego pożytkami, dochodami, przychodami i całkowitymi zyskami, należącymi do niego w jakikolwiek sposób bez absolutnie żadnego wyjątku winien być, jak uprzednio wspomniano, dzierżony, trzymany, użytkowany, a także w spokoju i pokoju posiadany przez wspomnianych małżonków Macieja Kasprowicza i Katarzynę [s] do końca życia ich obojga, bądź też tego z nich, które przeżyje [drugie]. Obiecujemy w imieniu nas samych i naszych najjaśniejszych następców, że za ich życia, bądź też tego z nich, które przeżyje [drugie], że żadnemu z naszych poddanych, jakiegokolwiek stanu i kondycji, nie damy prawa wykupu tego młyna od nich [obojga], lub tego [z nich], które przeżyje [drugie], ani też [jego] zbycia w jakikolwiek sposób; lecz także, że ani my sami na rzecz naszą i naszego stołu, ani też [na rzecz] żadnej innej potrzeby naszej Rzeczypospolitej nie wykupimy, ani też, że nasi najjaśniejsi następcy nie wykupią. Kiedy zaś tamci zejdą z tego świata, skoro tylko suma zapisana w pierwotnym dokumencie na wspomnianym młynie zostanie wypłacona ich następcom, dopiero wówczas własność tego młyna z pełnią praw powróci do nas przy zachowaniu nienaruszalności naszych królewskich praw. Nadanie to nasze podajemy do wiadomości wszystkich, których to dotyczy, a zwłaszcza szlachetnie urodzonego Jana hrabiego na Tenczynie, naszego starosty lubelskiego, obecnie urzędującego, w wypadku zaś nieobecności [do wiadomości] jego podstarościego, czyli jego zastępcy, jak również sławetnych burmistrza i rajców naszego miasta Lublina. Polecamy, aby wspomnianych małżonków Macieja Kasprowicza i Katarzynę [s] otaczali opieką i zachowywali bez uszczerbku, a także zadbali, by inni otaczali ich opieką i zachowywali. Inaczej, przez wzgląd na nas, niech nie czynią. Dla [zapewnienia] wiarygodności w tej sprawie pod tym [dokumentem] jest zawieszona nasza pieczęć. Wydano w Lublinie, na sejmie walnym Królestwa, w ostatnią sobotę przed świętem świętego Jakuba Apostoła, w roku Pańskim tysiąc pięćset sześćdziesiątym szóstym, panowania naszego 37. Walenty Dębiński kanclerz Królestwa Polskiego [i] Jego Królewskiej Mości Relacja Walentego Dębińskiego z Dębian kanclerza Królestwa Polskiego itd.