Aleksander Szymon Gantner ur. 13 stycznia 1914 r. w Radomiu, syn nauczyciela Franciszka i Zofii z Barszczyńskich. Był absolwentem Państwowego Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. W latach 1935-1939 studiował prawo na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Podczas studiów należał do stowarzyszenia akademickiego „Concordia”. W dniu 25 listopada 1939 r. w lubelskiej katedrze zawarł związek małżeński ze Stanisławą Zagórską. W okresie okupacji niemieckiej był nauczycielem tajnego nauczania. Po wojnie został zatrudniony w lubelskim magistracie, gdzie kierował Urzędem Stanu Cywilnego. Dorabiał wykonując pocztówki świąteczne. Zmarł 11 grudnia 1981 r. w Lublinie, został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
Rodzice Aleksandra Gantnera, Franciszek (ur. prawdopodobnie w 1885 r.) i Zofia z Barszczyńskich po przejściu na emeryturę, powrócili do rodzinnej miejscowości Iłży gdzie mieszkali do końca życia. Oprócz Aleksandra mieli jeszcze dwóch synów, którzy zostali leśnikami: Ignacego zamieszkałego w Pionkach i Szymona zamieszkałego w Warszawie oraz córkę Marię.
Członkowie rodzin Gantner i Barszczyńskich zapisali się na kartach historii Iłży, brali czynny udział w życiu społeczności miasteczka oraz w powstaniu styczniowym. Do jednych najznakomitszych przedstawicieli pierwszego rodu należał Karol Gantner (1849-1929) – syn powstańca styczniowego Kajetana i Łucji z d. Kichner, społecznik, współinicjator budowy szpitala i powołania banku, współtworzący w 1903 r. Straż Ogniową Ochotniczej w Iłży, piastujący przez 44 lata stanowisko sędziego pokoju.
Tableau pracowników Kasy Chorych Oddział w Zduńskiej Woli (obejmujący także Pabianice), wraz ze współpracownikami i personelem medycznym
Na fot. m.in.: Teofil Zagórski, Feliks Rączka kierownik Kasy Chorych oddział w Zduńskiej Woli, dr. med. Władysławem Wróblewskim, zatrudniony w przychodni Kasy Chorych w Zduńskiej Woli na ul. Złotnickiego (ul. Dąbrowskiego 15 – obecnie Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie, a później Dąbrowskiego 35 – dziś budynek zduńskowolskiego szpitala).
Z dopiskiem: W dniu imienin czcigodnemu szefowi –pracownicy. Zduńska Wola 29 VI 1929 r.
Zakład fotografii artystycznej E. Szczesik w Zduńskiej Woli, 29 czerwca 1929 r.
Hrubieszów, pocz. lat 30-tych XX w.
Na fotografii pośrodku dolnego szeregu siedzących oficerów widać płk. Stefana Hankę-Kuleszę długoletniego dowódcę tejże brygady (w okrągłej czapce noszonej przez szwoleżerów), powyżej szeregu oficerów frekwentanci (tzw. uczniowie pułkowych szkół podoficerskich) w mundurach letnich, a na kołnierzach metalowe emblematy – skrzyżowane karabinki w wieńcu laurowym – ustalone dla pułkowych szkół podoficerskich w przepisie mundurowym z 1 listopada 1919 r.; szeregowi na czapkach garnizonowych mają otoki białe (24. p.uł.) oraz oliwkowe (2. psk). W marcu 1937 r. 17 Brygada Kawalerii została zlikwidowana.