Jan Bajkowski (ur. 10 grudnia 1905 w Lublinie – zm. 17 listopada 1942 w Warszawie). Pierworodny syn Wacława (adwokata, prezydenta miasta Lublina i działacza Stronnictwa Narodowego) oraz Konstancji z Dobrowolskich.
Naukę rozpoczął jeszcze w Szkolę Handlowej w Lublinie, a po przeniesieniu się Bajkowskich do Zamościa ukończył Gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Zamościu (1918-1926). Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim przerwał z powodu choroby. Był członkiem Korporacji Akademickiej Welecja, od 1931 r. pełnił funkcję członka Komisji Rewizyjnej Związku Polskich Korporacji Akademickich, a od 1932 był jego prezesem. Był uzdolniony nie tylko muzycznie ale także malarsko. Zamiar podjęcia studiów na Akademii Sztuk Pięknych uniemożliwiało zaangażowanie w działalność polityczną i publicystyczną. Był krytykiem literackim, jego felietony były publikowane w tygodniku “Prosto z Mostu”. Podczas wojny odrywał duża rolę w działalności konspiracyjnej ruchu narodowego. Ukrywał się na warszawskiej Saskiej Kępie. Został w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach uprowadzony 17 listopada 1942 r. i zamordowany. Jedni twierdza, że mordu dokonała Polska Partia Robotnicza, inna teza głosi, że został zamordowany przez agentów NKWD. Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
