Archiwum Barbary Andrzejewskiej

Wspomnienie:
O Tacie wiem tak naprawdę niewiele – jeszcze jakieś wspomnienie, że nachylał się nad moim łóżeczkiem. Ojciec urodził się w Grabowcu. Jego ojciec był miejscowym organistą, dlatego synowie byli muzykalni. Mój ojciec według przekazów pięknie grał. Wcześnie stracił matkę a jego ojciec, a mój dziadek ożenił się ze służącą, co podobno wówczas było skandalem. A co miał zrobić, jak miał kilku synów. Z braci ojca poznałam tylko Stefana Kołdyńskiego pilota RAF-u, który został pochowany na cmentarzu na Bródnie w Warszawie.
Tato szykował się na księdza. Miał już pierwsze święcenia. Z tego co wiem to zakochał się w jakieś pannie nieszczęśliwie, a potem dopiero moja Mama była lekiem na całe zło. Poświadcza to także wpis w albumie „Tej, która wróciła mi spokój”.
Po śmierci Taty w 1942 r., zostawiłyśmy Hrubieszów i wróciłyśmy z Mamą do Lublina. Dziadek wcześniej kupił domek na początku ul. Głębokiej. Obecnie stoi tam potężny wieżowiec. Dziadek mój Kazimierz Kalinowski urodzony 23 marca 1877 r. w Połocku, zawsze powtarzał, że jest samoukiem, że ukończył 4 klasy szkoły carskiej. Był bardzo dumny ze swojej pracy. Zawsze mówił, że nie jest ani malarzem, ani murarzem, tylko mularzem – co oznaczało budowniczego.
Gdy w 1950 r. zdawałam do lubelskiej „Budowlanki” Dziadek rysował mi schematy belek i wykresy momentów, żeby uzmysłowić mi czego będę się uczyć. Najlepsze, że z tego co pamiętam, rysował mi wykresy również belek ciągłych „Gerbera”, a to już naprawdę „wyższa szkoła jazdy”. Miał wiedzę przynajmniej na poziomie technikum. Dziadkowie pobrali się 30 stycznia 1898 r. w Warszawie, nie miał wówczas ukończonych 21 lat, zapewne robił wtedy „papiery” umożliwiające dorosłe życie. Mama mówiła, że dziadek ukończył Szkołę im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda założoną w 1895 r., już albo jako majster mularski w ramach dokształcania się lub też kończył tam kursy mistrzowskie.
Ogromny ślad na Dziadku odcisnął pobyt w Cytadeli Warszawskiej. Całe życie deklamował patriotyczne wiersze, jakich nauczył się podczas tego pobytu. Prawdopodobnie został aresztowany w czasie krwawej manifestacji robotniczej 1 maja 1905 r. i wówczas osadzony w cytadeli. Dziadek był w PPS ale nie był Piłsudczykiem. Późniejsza działalność Dziadka w Lublinie świadczy także o jego społecznym zaangażowaniu i trosce o ludzi pracy. Dziadkowie obawiając się dalszych aresztowań zdecydowali się na przeprowadzkę do Lublina ok. roku 1908.
Moja Babcia Helena Roberta Kalinowska z d. Puchalska urodziła się 7 czerwca 1876 r. w Warszawie. Była dumna ze swojego pochodzenia. Babcia była bardzo urodziwa w młodości, ale miała mankament – krzywe nogi – efekt krzywicy, której nabawiła się w dzieciństwie, mieszkając w koszarach, gdyż jej ojciec był wojskowym krawcem. Zawsze nosiła długie spódnice, była niewysoka. Babcia była wrażliwa na punkcie urody. Była też osoba bardzo zaradną.
Świadectwem prosperity firmy Dziadka w Lublinie są zachowane portrety Heleny i Kazimierza Kalinowskich namalowane przez lubelskiego portrecistę Krystiana Wiercińskiego. Dziadek w społeczności lubelskich rzemieślników liczył się, był jednym z założycieli Spółdzielczego Banku Rzemieślniczego w 1926 r. Pamiętam, że przychodził do niego uczeń, którego „wyzwolił na mistrza” i całował Dziadka w ramię wg. dawnego zwyczaju. Dziadek zaprowadził mnie kiedyś do budynku chyba na Krakowskim Przedmieściu, gdzie była piękna klatka schodowa zwieńczona na suficie plafonem, który Dziadek własnoręcznie malował, przedstawiający amorki i obłoczki […]. Myślę, że Wujek Zenek, i moja Mama odziedziczyli zdolności rysunkowe po dziadku. Wujek malował ręcznie szyldy co nie jest proste – wyszukane liternictwo na szkle i metalu. Bywały także szyldy z rysunkami.
Pamiętam Dziadków już jako ludzi starych. Mieszkałam z nimi w latach 1942-1950, 1952. Byli to już starzy i spracowani ludzie. Wieczorami Babcia siadała do maszyny w fotelu i szyła dla przyjemności, to był jej relaks. Miała maszynę czółenkową, nożną, marki Singer. To były moje piękne dni…
Barbara Andrzejewska