Jan Dobrowolski (ur. 1871) – pułkownik w Wojsku Polskim. Urodzony 12 października 1871 r. w Lublinie, syn Jana Dobrowskiego mularza zamieszkałego na Kalinowszczyźnie i Marii z d. Bedłuszewskiej, był bratem Konstancji Bajkowskiej (1874-1956) – żony Wacława Bajkowskiego (1875-1941).
Po ukończeniu szkoły wojskowej w Odessie, w 1898 r. mianowany został podporucznikiem piechoty. Brał udział jako sztabskapitan i dowódca kompanii w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905 oraz w I wojnie światowej.
W listopadzie 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego, gdzie był m.in. zastępcą dowódcy 2. pułku strzelców. W październiku 1918 r. został mianowany pułkownikiem w Wojsku Polskim. Został dowódcą Okręgu Wojskowego w Lublinie, dowódcą 23 pułku piechoty, wreszcie – od XII 1919 do IX 1920 – dowódcą XII brygady piechoty jako pułkownik, był w 1921/22 dowódcą piechoty dywizyjnej. Członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego, utworzonego dekretem z 25 września 1919 r badającego „zdolność honorową” oficerów Polaków wstępujących do wojska polskiego. W stan spoczynku przeszedł z dniem 30 kwietnia 1927 r. Odznaczony: Virtuti Militari kl. V, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Zmarł w Warszawie.
Syn Jana Dobrowskiego mularza zamieszkałego na Kalinowszczyźnie Marii z d. Bedłuszewskiej, brat Konstancji Bajkowskiej
Fot. Stefanoff, Lublin, po 1905 r.
oficer Wojska Polskiego w randze pułkownika
komendant Lubelskiego Okręgu Wojskowego
dowódca 23 Dywizji Wołyńskiej
kawaler Virtuti Militari,
brat Konstancji Bajkowskiej
fot. autor nieznany, przed 1929 r.