Archiwum rodziny Sekutowiczów – LUBELSKIE ARCHIWA RODZINNE NIEPODLEGŁEJ

Rodzina Sekutowiczów to prawnicza rodzina o szlacheckich korzeniach pochodząca z Pułtuska i jego okolic, której członkowie byli zaangażowani także w działalność społeczną oraz polityczną na rzecz odbudowującego się państwa polskiego. Wpisali się na karty historii miasta Lublina oraz Krasnegostawu.

Józef Sekutowicz (1816-1867) – rejent krasnostawski, ziemianin, prawnik. Urodził się Pułtusku w 1916 r. w rodzinie szlacheckiej. Jego ojcem był Stefan Sekutowicz a matką Katarzyna z d. Chmielewskich. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Tutaj też rozpoczął karierę zawodową w Prokuratorii Generalnej. Po zawarciu w 1842 r. związku małżeńskiego z Katarzyną z Kozerskich przeniósł się do Kozienic. Mieli troje dzieci zmarłych we wczesnym dzieciństwie: Józefę (ur. 1852 r.), Czesława Eryka (ur. 1856 r.) oraz Włodzimierza Józefa (ur. 1853 r.). Po śmierci żony rozpoczął pracę w Krasnymstawie, gdzie poznał swa drugą małżonkę – Sabinę Cetys, z którą miał dwie córki: Jadwigę Stanisławę (ur. 1859 r.) i Marię Emilię (ur. 1865 r.) oraz syna Kazimierza (ur. 1866 r.).
Zginął 28 września 1867 r. w wypadku. Sabina wyszła drugi raz za mąż za Stanisława Plutę z Białegostoku i tam zamieszkała zabierając ze sobą najmłodszego syna Kazimierza. Córki wychowywały się w rodzinie matki w Krasnymstawie a Włodzimierz Józef wychowywał się w rodzinie matki w Warszawie.

Czytaj dalej

Włodzimierz Józef Sekutowicz (1853-1928) – adwokat, od 1919 r. sędzia Sądu Apelacyjnego w Lublinie, działacz społeczny. Urodzony 5 sierpnia w Kozienicach (pow. radomski). Syn Józefa – ziemianina, prawnika i rejenta krasnostawskiego i Katarzyny z Kozerskich.
Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył 1875 r. Służbę wojskową odbył w 7 pułku saperów w Warszawie. Od lipca 1876 r. do grudnia 1883 r. pracował na stanowisku aplikanta sądowego przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. Specjalizował się w prawie cywilnym, był znawcą prawa bankowego, skarbowego i administracyjnego. W latach 1884-1886 był obrońcą Prokuratorii Królestwa Polskiego w Warszawie oraz w latach 1886-1911 Prokuratorii Królestwa Polskiego w Lublinie. Prowadził także dużą kancelarię adwokacką w Lublinie. Cieszył się dużym autorytetem, jego dom był miejscem spotkań znanych lublinian tego okresu, słynął z kultywowania polskiej tradycji i społecznych akcji. Współpracował z Lubelskim Miejskim Komitetem Obywatelskim. Był współorganizatorem sądownictwa obywatelskiego w Lublinie. Prowadził też aktywną działalność społeczną m.in. w Towarzyskie Kredytowo Ziemskim w Lublinie czy też Towarzyskie Prawniczym. W 1919 r. otrzymał nominacje na sędziego Sadu Apelacyjnego w Lublinie. Zmarł 9 stycznia 1928 r. Był żonaty ze Stanisławą Kozerską z którą miał czworo dzieci: Stefana Franciszka (1879-?), Bolesława Aleksandra (1881-1939), Mieczysława (1885- ?) oraz Zofię (1888-?).

Bolesław Aleksander Sekutowicz (1881-1939), adwokat, prezes Sądu Apelacyjnego we Lublinie, sędzia Trybunału Stanu, działacz społeczny. Urodził się 19 sierpnia 1881 roku w Warszawie. Był synem Włodzimierza i Stanisławy z Kozarskich. Studiował na prawo na Uniwersytecie Warszawski. Po studiach w latach 1904-1906 odbył w Sądzie Okręgowym w Lublinie dwuletnią aplikacje sądową. W 1909 roku został wpisany na listę adwokatów przysięgłych w Lublinie. Od 1 stycznia 1907 do 8 października 1919 r. był adwokatem przy Sądzie Okręgowym w Lublinie. Specjalizował się z dużymi sukcesami w sprawach cywilnych. Uważał, że jako osoba wykształcona ma szersze zadania i obowiązki wobec społeczeństwa. Od początku pracy zawodowej był niezwykle aktywy na polu działalności społecznej i publicznej. Odegrał znaczącą rolę w organizacji polskiego samorządu miejskiego, lokalnej milicji i sądów obywatelskich. Organizował i współuczestniczył w akcjach pomocowych i ratunkowych dla ludności w czasie I wojny światowej.
Od 15 marca 1915 r. pełnił obowiązki prezesa Lubelskiego Miejskiego Komitetu Obywatelskiego. Został delegatem do Centralnego Komitetu Obywatelskiego (dalej: CKO) w Królestwie Polskim i członkiem Rady Naczelnej Milicji Obywatelskiej. Po rozwiązaniu przez władze niemieckie CKO w Warszawie wybrany został delegatem do Głównego Komitetu Ratunkowego w Lublinie na obszarze okupacji austriackiej. Był członkiem pierwszej Rady Miejskiej w Lublinie (1916-1918) z listy ugrupowań narodowych. Pełnił funkcję dyrektora Lubelskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu. Działał w Polskiej Macierzy Szkolnej przyczyniając się do rozwijania na Lubelszczyźnie polskiego szkolnictwa. Prowadził wykłady w szkołach średnich z prawa i ekonomii. Został także członkiem Rady Szkolnej m. Lublina. W okresie od kwietnia do października 1918 r. był członkiem Rady Stanu Królestwa Polskiego.
Od 8 październiku 1919 r. wrócił do pracy w sądownictwie w związku z otrzymaną nominacją na sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie. W sądownictwie lubelskim szybko awansował: w latach 1921-1925 był prezesem Sądu okręgowego w Lublinie, w latach 1925-1927 sędzią Sądu Apelacyjnego w Lublinie, od 1927 r. wiceprezesem a od 1929 r. prezesem Sądu Apelacyjnego.
Dekretem z 1937 roku prezydent RP powołał go na sędziego Trybunału Stanu. Pełnił również odpowiedzialne funkcje w wielu organizacjach sądowych m.in.: przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej, przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej przy Sądzie Apelacyjnym, członka Komisji Lustracyjnej dla sądów we wszystkich okręgach apelacyjnych w kraju. Był ostatnim w okresie II RP prezesem Towarzystwa Prawniczego w Lublinie i prezesem Lubelskiego Oddziału Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów. Cieszył się wielkim autorytetem i zaufaniem społecznym.
Brał czynny udział w życiu kulturalnym miasta Lublina. Wspierał rozwój Biblioteki im. Hieronima Łopacińskiego, współtworzył powstanie Lubelskiego Związku Pracy Kulturalnej w 1933 r. Był też nauczycielem prawoznawstwa w gimnazjum A. i J. Vetterów.
Odznaczony był: Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi czy też Medalem Niepodległości.
Wybuch II wojny światowej nie ograniczył jego działalności publicznej i społecznej. Bolesław Sekutowicz stanął na czele powołanego 1 września 1939 roku Komitetu Obrony Lublina. Przyczynił się do ukrycia przed okupantem obrazów Jana Matejki Bitwa po Grunwaldem i Kazania Skargi. Aresztowany został 9 listopada 1939 roku i uwięziony na Zamku Lubelskim. W dniu 23 grudnia 1939 r. został rozstrzelany wraz z innymi wybitnymi przedstawicielami lubelskiej inteligencji.
ł żonaty z Julią Wandą z d. Zarzecką (córką Władysława i Walerii z Pliszczyńskich), ślub zawarli 1907 r. w Lublinie. Nie doczekali się potomstwa. W okresie I wojny światowej Julia prowadziła Gospodę dla Legionistów w Lublinie przy ul. Namiestnikowskiej 32 (obecnie ul. Narutowicza 32).