1564, 28 maja, Warszawa, na sejmie walnym

Zygmunt August, z łaski Bożej król Polski, wielki książę litewski, pan i dziedzic ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki itd., niniejszym dokumentem zawiadamiamy wszystkich razem i każdego z osobna, których to dotyczy, że kiedy pewni nasi doradcy donieśli nam w imieniu sławetnych burmistrza i rajców naszego miasta Lublin, iż gdy w poprzednich latach nasze miasto Lublin uległo pożarowi, [wówczas] spłonął [również] przywilej dotyczący miejskiej postrzygalni sukna, i skoro zwrócili się oni do nas z prośbą, abyśmy na znak naszej przychylności i królewskiej życzliwości zechcieli w miejsce spalonego udzielić im innego naszego przywileju, przychylając się [zatem] życzliwie do tej prośby, a zarazem pragnąc przyczynić się do dobra publicznego i pożytku naszego miasta Lublina, jak również przysporzyć Rzeczpospolitej większych dochodów ku powszechnemu pożytkowi miasta, na mocy niniejszego dokumentu przekazujemy i udzielamy naszemu miastu Lublinowi takiego przywileju, że nie będzie wolno parać się ani zajmować rzemiosłem, czyli sztuką strzyżenia sukna, ani w mieście, ani na jego przedmieściach, ani też wokół naszego grodu lubelskiego, nikomu innemu, prócz naszego postrzygacza sukna w warsztacie miejskim, któremu powierzą to zadanie rajcy miejscy. Czynsz roczny pobierany za to postrzyganie sukna na mocy dawnego zwyczaju ma być przez obecnie urzędujących burmistrza i rajców miejskich obracany na cele publiczne miasta. Ponadto, trzymając się dawnego obyczaju, udzielamy naszemu miastu Lublinowi także i takich przywilejów, że należy przestrzegać, aby w naszym mieście służył powszechnemu pożytkowi miasta i innych ludzi nie więcej niż jeden tylko blacharz, podobnie też jeden wytwórca armat, zwany pospolicie puszkarzem, zarówno w samym mieście, jak i na wszystkich przedmieściach pod grodem. A ponieważ często rzemieślnicy na szkodę i ze stratą dla dochodów zarówno naszych, jak i Rzeczypospolitej, uwalniają się spod lubelskiej jurysdykcji miejskiej i poddają się innym jurysdykcjom, i z tego też powodu zwykli bardzo często oszukiwać ludzi i wykonywać nielegalną pracę, dlatego dajemy i przyznajemy temuż miastu tego rodzaju przywilej i uprawnienie, że żadnemu [człowiekowi] jakiegokolwiek stanu nie będzie wolno ani w naszym mieście Lublinie, ani na przedmieściach wokół niego, wykonywać żadnego rzemiosła, o ile przedtem nie przyjmie prawa miejskiego tegoż miasta i nie podporządkuje się starszym w swym rzemiośle, do którego się przyznaje, a przede wszystkim, zanim nie dostarczy świadectwa swego uczciwego prowadzenia się. Wobec tych rzemieślników, jakiegokolwiek byliby stanu i rzemiosła, którzy uchylają się od jurysdykcji i posłuszeństwa mieszczanom, udzielamy burmistrzowi i rajcom tegoż miasta pełnej władzy karania, zaboru [wytworów] ich pracy i narzędzi rzemieślniczych, a po ich sprzedaniu obrócenia [uzyskanych z tego dochodów] na potrzeby przytułku dla ubogich. Podajemy to do wiadomości wszystkich razem i każdego z osobna, [ludzi] wszelkiej godności, urzędu, stanu i kondycji, a zwłaszcza szlachetnie urodzonego Jana Chrzciciela, hrabiego na Tenczynie, obecnego starosty i innych urzędujących w danym okresie, ich podstarościch, a także zastępców, których będzie należało [o tym] zawiadomić. Polecamy, aby sławetnych burmistrza i rajców miejskich oraz nasze miasto Lublin [w zakresie] wyżej wymienionych przywilejów, we wszystkich warunkach, punktach i artykułach otaczali opieką i chronili bez uszczerbku. Niech także dbają, aby byli oni otaczani opieką i chronieni przez innych. Niech również troszczą się o to, aby autorytetem prześwietnego urzędu starościńskiego wspierać burmistrza i rajców miejskich w powstrzymywaniu tego rodzaju rzemieślników. W celu poświadczenia wiarygodności i zapewnienia widocznego świadectwa [wiarygodności] do [dokumentu] tego została przywieszona nasza pieczęć. Wydano w Warszawie na walnym sejmie Królestwa, dnia dwudziestego ósmego maja, w roku Pańskim tysiąc pięćset sześćdziesiątym piątym, panowania naszego roku trzydziestym piątym. Walenty Dębiński z Dębian, kanclerz Królestwa Polskiego [i] Jego Królewskiej Mości Relacja wielmożnego Walentego Dębińskiego z Dębian, kanclerza Królestwa Polskiego itd.